#6 De bergen in!

Beste mensen,

Alweder een update uit het zonnige zuiden. In het vorige verslag is nog net het Mexicaanse feest aan bod gekomen. Dus ik ga gewoon door waar ik gebleven was.

De volgende dag niet heel veel gedaan, maar wel lekker uitgerust. Eind van de middag nog even op bezoek geweest bij een Nederlands stel wat bij ons in de straat woont. Deze gaven een BBQ voor leden van het voetbalteam waar ik ook deel van ga uitmaken. Paulo en Valentina(twee huisgenoten) gingen mee en verstonden maar een gedeelte van de gesprekken, omdat er Engels, Spaans en Nederlands werd gesproken. Ook ’s avonds niet veel gedaan. Filmpje, chips, drinken en languit op de bank. Was wel even nodig want de volgende dag zou het weer feest worden.

Maandag hebben we eerst even boodschappen gedaan met Maria en Paulo. Dit duurde en duurde en duurde. Ongelofelijk, wat een traag stel is dat zeg… Maargoed, wel gezellig en we hebben wederom erg moeten lachen om Paulo. Hij heeft het werkelijk ALTIJD koud. Hij liep in drie vesten en Djordy en ik waren, qua bovenkleding, slechts gehuld in een polo. En het was Paulo die het nog steeds koud had en wij hadden nergens last van. Hij kon hier met zijn verstand niet bij en de vaakgehoorde woordjes: “Que se pasaaaaa!?!?!” kwamen weer regelmatig uit het gelaat van Paulo zetten. Na ongeveer twee weken boodschappen te hebben gedaan, kwamen we thuis en spraken we Ivan. Ivan en Arthur hebben vanaf afgelopen zaterdag een appartement en die moest dus nog even bezocht worden! Wij daar ’s avonds naartoe met het idee het niet heel laat te maken. Mislukt en faliekant ook! We gingen Bellavista(het uitgaansgedeelte) weer in en het werd erg gezellig! Tijdens deze avond besloot een zooitje Chilenen ons snackmoment te verstoren om even duidelijk te maken hoeveel Nederlandse voetballers zij wel niet kenden. Ik heb Marco van Basten en Cruijff geloof ik veertien keer voorbij horen komen, maargoed het was vermakelijk. Eenmaal daarvan thuisgekomen bleken Maria en Paulo nog wakker en werd er dus nog even een filmpje gekeken.

Dinsdag was er een feestje bij twee Spaanse dames in Bellavista. Echter, we zijn eerst nog even naar het huis van een vriendin van Maria geweest om daar Colombiaanse lekkernijen te eten. Nadat Maria en Mariana(Maria’s vriendin) zich hadden opgemaakt(duurde voor m’n gevoel een uur of vier) vertrokken we dan eindelijk richting Bellavista. Ook nu hadden Djordy en ik slechts een polo aan en dat was achteraf niet heel slim, want we zouden pas ergens midden in de nacht thuiskomen. Het was onderweg toch wel een ‘poquito frio’ en we werden door iedereen voor gek verklaard. Bij het Spaanse feestje was het de bedoeling dat iedereen eten mee zou nemen en dan zouden we daar met alle feestgangers gaan eten. Dit kregen wij te horen toen we bij het feest arriveerden. Lekkere binnenkomer… Wij zijn toen wel nog even bij een lokaal winkeltje een paar liter pils en wat chips gaan halen. En die lokale winkeltjes hier zijn apart te noemen. Er zit tralies voor de gehele winkel en je moet doormiddel van positieverandering erachter zien te komen wat het assortiment allemaal inhoudt. Dan moet je aangeven wat je wilt hebben en de producten worden dan door de tralies aangegeven. Geeft echt een veilig en gemoedelijk gevoel, haha.

Toen iedereen er eenmaal was konden we gaan eten. Dit was een belevenis! Er werd volgens mij door één van de dames een startsein gegeven, want binnen luttele seconden dook de hele groep als hongerige wolven op de lekkernijen. Ik wachtte af tot de rust was wedergekeerd om vervolgens ook wat eten te pakken. Het was eerst wel lastig omdat er echt alleen Spaans werd gesproken. En die mensen hier praten niet alleen heel snel maar ook vrij hard. Het was net of ik bij mijn buren Suus en Henk op bezoek was tijdens een verjaardag, alleen dan een Zuid-Amerikaanse versie! Het was een kippenhok waarbij er, kijkend naar mijn tafelgenoten, redelijk goede grappen over en weer gingen. Later hadden ook wij wat aansluiting gevonden en konden we ook wat gesprekken voeren. Het werd een erg gezellige avond en er hebben zich weer wat memorabele momenten voorgedaan. De dag erna was alweer half om toen er weer op mijn slaapkamerdeurtje werd geklopt door een geschifte huisgenoot die vond dat ik maar eens op moest staan. Elke dag was het wel weer iemand anders die dat vond.

Die dag verder niet veel gedaan, want de volgende dag moest de Rabobank maar weer eens worden bezocht. Het idee was dus om rustig aan te doen en …. inderdaad, vroeg naar bed! Één uur ging het licht pas weer uit. Het lijkt echt onmogelijk om gewoon voor twaalven naar bed te gaan, want meestal wordt er dan eerst nog gegeten. Zo ook op woensdag. Ik geloof dat er om half 9/9uur een pizza was besteld. Deze kwam om 12 uur aan op ons adres. Cultuurverschilletje dacht ik zo. Nadat er was betaald bleek het ook nog niet het goede te zijn en alles was koud. Ik heb wederom hard kunnen lachen om Paulo zijn gelaat en zijn handen die hij meerdere malen ten hemel gooide tijdens het ten gehore brengen van zijn inmiddels befaamde woorden.

Donderdagavond ben ik wezen voetballen met een groep Nederlanders in de buitenwijken van Santiago. Heerlijk om weer even te sporten en wat een locatie om dat te doen! Met het zonnetje in de rug en uitzicht op de bergen lekker voetballen. Ik kan jullie zeggen, ik heb minder leuke dingen meegemaakt! Daarna nog even een bar opgezocht met z’n allen en een paar mensen iets beter leren kennen. Hartstikke leuk en ik ben zeker van plan om vaker mee te gaan.

Zaterdag zijn we gaan picknicken in de bergen. Dit was echt een fantastische dag en we bevonden ons in de prachtige natuur die Chili te bieden heeft. We moesten stipt om tien uur ’s ochtends vertrekken omdat we hadden afgesproken bij een metrostation met wat Mexicanen. De avond ervoor werd nog een aantal keer stevig benadrukt dat we echt niet later weg konden gaan. Afijn, de volgende dag stond het Nederlandse duo keurig klaar om tien uur en moest er nog een half uur worden gewacht op de Franse, Braziliaanse en Mexicaanse metgezellen… Even later dan eindelijk onderweg richting het park Cascada de las Animas! Het was eerst een heel stuk met de metro en dan nog zeker veertig minuten in de bus. Het was de moeite echter meer dan waard! Eenmaal aangekomen konden we genieten van het prachtige weer en de magnifieke schoonheid die de Andes ons te bieden had/heeft. Toen even het park ingelopen en een picknickplek opgezocht en daar gegeten. Er was van alles en het was weer een opzienbarende gebeurtenis om de Mexicanen te zien eten. Vanaf onze picknickplek konden we de rivier in het dal al horen en net zien. Als ik een rivier hoor/zie dan moet ik er naartoe. Gelukkig was iedereen het met me eens en we gingen op zoek naar een pad wat ons naar beneden zou begeleiden. Na goed zoeken was er één gevonden, maar het was verre van comfortabel. Na tien minuten werd ik al ‘Monkey’ genoemd, want ik vond dat klimmen en afdalen wel geinig. Nadat we beneden waren gingen we een stukje langs de rivier lopen. Het was een prachtige rivier die ook nog eens vrij wild was. Het was dus af en toe een beetje link om over die rotsen te klimmen, maar wel supergaaf! Uiteindelijk vonden we een hele grote rots in de rivier waar we lekker op konden zonnen. Hier even wat biertjes soldaat gemaakt en volle bak genieten! Daarna de terugtocht weer ingezet en ’s avonds nog maar weer eens even gegeten.

Nu is het zondagmiddag en gaan we even aan de slag voor school. Even flink doorbikkelen zodat er ook nog even uurtjes in de zon kunnen worden doorgebracht. Dit was het weer even vanaf mijn kant en ik hoop dat jullie een beetje kunnen wennen aan het herfstweer in Nederland! Maria wilde ook graag nog een stukje schrijven, dus voor diegene die Spaans spreken is dit wel interessant!

Groetjes,

Ferdi


Maria:

Holiii!! ( it´s like hello but, in a mexican way) :
Soy María y una vez más estoy aquí escribiendo, pero en esta ocasión es para el blog de Ferdi.
Hoy les voy a contar que Ferdi y yo nos hemos hecho muy buenos amigos, nos llevamos excelente y todo el tiempo estamos riendo. Desde el día que llegaron a casa Ferdi fue el primer que habló conmigo y nos pudimos entender bastante bien. Ahora Ferdi es quien me invita a fiestas y salimos a tomar alguna cerveza. Como paso este viernes que yo estaba muy cansada y habíamos acordado no salir y solo ver películas. Cuando estaba en mi habitación buscando mi pijama, llega Ferdi tocando a mi puerta y gritando mi nombre. Cuando salgo de mi habitación solo se acerca y me dice arréglate, ponte ropa bonita porque vamos a un Bar dentro de 15 min. Corrí como loca a vestirme y arreglarme y no pude negarme a salir ante Ferdi y Djordy.
Mis días con los chicos holandeses son demasiado divertidos. Esta última semana, la pasamos saliendo y por supuesto comiendo. Señora mama de Ferdi porque él no come vegetales o pescado????...siempre me pide que cocine algo para él, pero cuando lo hago nunca quiere comer ningún vegetal y cuando preparo pescado lo odia.
Ferdi tiene una nueva adicción y son las quesadillas le gustan mucho y puede comer hasta 4, lo cual me parece que es demasiado, ya que nunca quiere comer nada. En cambio Djordy y yo la todo el día tenemos hambre. En una ocasión Ferdi me dijo que yo no comía como una persona si no como un monstruo hahahaha, eso fue muy grosero. Siempre cocinamos juntos o por lo menos al mismo tiempo, por supuesto ellos siempre hacen sándwiches, quesadillas o pasta. Ohh! Esperen tengo que contarles que Ferdi decidió cocinar un trozo de carne con pimienta y sal que en verdad parecía muy buena, estoy orgullosa de él por que ha sido lo más complicado que ha cocinado y le quedo bastante buena. Ahora tenemos planes de cocinar en los próximos días lasagna por que hace unas semanas preparé y les gusto mucho. Pero nuestro principal proyecto culinario es tratar de preparar kroketten ( Djordy wrote this, because i dont know dutch haha), así que espero que pronto Ferdi les cuente que tal quedaron.
Justo ayer, fuimos a pasar el día en las montañas con otros mexicanos y otros niños más de la residencia, la hemos pasado increíble por que los paisajes eran hermosos y caminamos, exploramos junto a un río, tomamos el sol sobre las rocas, trepamos por árboles Ferdi y Djordy parecían muy contentos sobre todo por la parte de escalar y las montañas y los paisajes. Salir de la ciudad fue una excelente idea. Termino esto diciendo una vez más que conocer a Ferdi y a Djordy ha sido toda una aventura para mí, pero una muy buena aventura y que creo que vamos a ser buenos amigos durante mucho tiempo. Saludos a Todos en Holanda y espero escribirles pronto de nuevo.

María.