#13 Onbegrensd geluk, genoegen en tevredenheid!

Beste lezers,

Inmiddels weer een tijdje voorbij en dus tijd voor een verslag. Bereid je voor, het is een lang verslag! Sorry daarvoor. Na het heerlijke weekend met onder andere de interland, was het moeilijk dit te overtreffen. Ik vind persoonlijk dat we dicht bij een evenaring waren.

Vrijdag begon rustig, wat ook wel lekker was. Gewoon thuis een pilsje gedronken en daarna naar bed gegaan. Althans, ik wel, maar Djordy en Ivan gingen Bellavista in en Arthur is naar een feest geweest. De volgende dag ben ik sinds een hele lange tijd weer eens in een dierentuin geweest. Redelijk dichtbij huis lag een dierentuin, die tegen Cerro san Cristobal(de berg waar wij naast wonen) was opgebouwd. Djordy, Maria en ik vonden het wel leuk om dit eens te zien en hebben dus besloten de warmte te trotseren. Voor slechts 5 euro kwamen we binnen. En wat schetste mijn verbazing na ongeveer 10 minuten? Taco! Taco is een ijsbeer die nu in Santiago leeft, maar is overgekomen uit Blijdorp. Het was een prettig wederzien. Voor de rest nog wat rondgewandeld en eigenlijk niet echt veel bijzonders gezien.
’s Avonds nog even Bellavista in geweest. Djordy lag al uitgeteld in zijn mandje, maar ik had nog wel trek in een biertje en ben met 10 anderen toch nog even gegaan. Het was tenslotte het laatste weekend van onze twee Braziliaanse huisgenoten.

Zondag was echt een heerlijke dag! We zijn wezen barbecueën op Cerro san Cristobal, op een openbare picnic-plek. Hier heb ik toch wel puur geluk mogen ervaren. Zonnetje, gezellige groep, lekker eten en drinken en bovenal een prachtig uitzicht en totale vrijheid. Foto’s zeggen genoeg hoop ik.

Maandag weer richting Rabo om weer aan de bak te gaan. Maar dinsdag was heel speciaal.

Even tijd voor een wat langer intermezzo. Dinsdagavond is toch wel één van de meest indrukwekkende avonden geweest uit mijn nog prille leventje. Ik ben, dankzij en met Blandine, mee geweest met een groep studenten van haar universiteit de armere wijken in om daar kleding en voedsel uit te delen. Hieronder wil ik die avond beschrijven en de gedachten en gevoelens(jaja, Ferdi die over gevoelens schrijft, het moet niet gekker worden!) die erbij hoorden graag met jullie delen. Ik denk namelijk(misschien wel te naïef) dat ik ondanks mijn net-uit-de-luiers-leeftijd toch wel iets verstandigs hier over kan zeggen. Gaarne feedback! Om dit zo accuraat mogelijk te doen, schrijf ik dit stuk net nadat ik terug ben, half 2 ’s nachts….(morgen gewoon weer om 7 uur op, oef..)

Goed, dinsdag avond was het zover. Nadat ik een goed skype-gesprek heb gehad met een docent over mijn stageopdracht, gingen we richting de universiteit van Blandine. Vanaf hier zouden we gezamenlijk op pad gaan per busje. Het was wel apart om eerst naar die universiteit te gaan, omdat deze in het mooiste en rijkste gedeelte van de stad ligt. Dus van het rijkste gedeelte naar één van de armere. De rede dat deze organisatie niet naar de allerarmsten delen van de stad gaan, is vooral vanuit veiligheidsoverwegingen. Bij de universiteit de groep leren kennen en de spullen bij elkaar gepakt en in het busje geladen. De eerste van de twee stops was na ongeveer een half uurtje bereikt. Hier stonden ongeveer 10 kinderen helemaal te springen toen ze zagen dat we aankwamen. Zodra we het busje uitkwamen wilden ze gelijk allemaal op de schouders en spelen. Aan de vreugde van die kinderen te zien, moest dit wel het hoogtepunt van de week zijn. Één van de jochies bleek erg nieuwsgierig naar die twee bleekgezichten en stelde allerlei vragen. Dit ventje heeft mij ook gelijk het meest aan het denken gezet. Hij was heel erg bezig met leren en hij zag ons echt als zijn grote voorbeeld. Het ventje was 9 jaar! Toen ik 9 jaar was, bestond mijn leven uit voetballen en pokemonkaarten(of welke andere nutteloze hype er toen was, knikkers ofzo) en kende ik buiten dat totaal geen zorgen. Als ik thuis kwam, was alles er en ik was met twee dingen bezig: 1. Uit de handen van mijn broer blijven; 2. Zo snel mogelijk weer voetballen. Mijn toekomst was wel het laatste waar ik mij op die leeftijd druk om maakte. Dit ventje heeft dus wel het besef dat zijn toekomstperspectief niet heel rooskleurig is en probeert dus overal kennis vandaan te halen. Het mooiste vind ik, dat dit echt door die groep studenten komt. Zo vertelde ze dat toen ze voor de eerste keer op die plek kwamen er welgeteld één kind was. Naderhand werden het er steeds meer en werden ze minder verlegen en meer vertrouwd met de studenten. Deze gaven toen aan dat leren dé manier is om uit dat milieu te komen, in plaats van wanhopig proberen profvoetballer te worden. Sindsdien komen ze zelf met huiswerk aanzetten om dat te maken of te laten zien. Prachtig!!

Omdat dit de laatste keer voor kerst was dat de organisatie langsging, brachten ze extra cadeautjes mee. Buiten het eten en drinken om, een toch wel goed gevulde zak met kleding en voor iedereen een knuffel en wat snoepjes. Nu weten sommigen wel dat ik niet de grootste kindervriend ben, tenminste, ik houd gewoon niet van geluidsoverlast, maar dit was toch echt fantastisch. De kinderen kregen allemaal een pakketje met kleding en dat mochten ze dan met één van de studenten op een wat stiller plekje uitpakken, zodat niet gelijk alles uit de handen werd gerukt. Het eerder besproken ventje leek het wel wat dat ik meeging om zijn kleding uit te pakken. Wie ben ik dan om dat af te slaan? Na zeer geduldig te hebben gewacht kreeg het ventje zijn pakketje en liepen we naar een plekje verderop in de straat. Daar bleek dat veel van de kleding voor hem veel te klein was en dus moesten we op zoek naar andere kleding. Uiteindelijk is alles goed gekomen en heeft het mannetje heel wat nieuwe kledingstukken. Hij vroeg bij elk kledingstuk hoe je dat in het Engels moest zeggen en ik vroeg hoe het in het Spaans moest. Elke keer als hij mij iets leerde zag je dat hij enorm trots was op het feit dat hij ook iemand iets kon leren.
Voor de rest gevoetbald en gespeeld met de andere kinderen. Daarna werden er nog knuffels uitgedeeld. Ongelofelijk, wat werden die kinderen gelukkig van een nieuwe knuffel. Elke keer als er een nieuwe knuffel werd gepakt en werd gevraagd wie die wilde hebben, werd het gekkenhuis natuurlijk. “YO,YO,YO,YO!!!” wat Spaans in voor “IK,IK,IK,IK”. Wat mij heel erg opviel in vergelijking met het beeld wat ik heb van Nederlandse kinderen, was dat ze niet verdrietig/boos/beledigd waren als zij die knuffel dan niet kregen maar in plaats daarvan iemand anders. Je zag een fractie van een seconde teleurstelling en daarna probeerde ze het gewoon opnieuw. Uiteindelijk kregen ze natuurlijk allemaal een knuffel en waren ze door het dolle heen. Daarna konden ze nog een hand vol snoepjes ophalen en vervolgens moesten we gaan, om richting stop 2 te gaan. Het ventje kwam weer naar me toe om me zijn knuffel te laten zien en te vragen of ik misschien de helft van zijn snoepjes wilde. Natuurlijk dat aanbod afgeslagen(moraalridder dat ik ben) en gezegd dat alles voor hem was. Toen vroeg hij of ik alsjeblieft nog een keer terug wilde komen om weer te voetballen. Helaas moest ik hem uitleggen dat ik in januari weer naar Nederland moet en aangezien de organisatie pas weer langsgaat in maart kan ik niet meer op bezoek komen.

Het is heel moeilijk om onder woorden te brengen wat je ziet en ondanks dat ik wel een camera bij me had, heb ik geen foto’s. Het was nogal ongepast om daar de ramptoerist uit te gaan hangen en daarbij is die sfeer moeilijk op de gevoelige plaat vast te leggen. Wellicht zullen de mensen die meer ervaring hebben in reizen en dit soort werkzaamheden begrijpen wat ik bedoel, ik ben zelf namelijk nog niet zo ervaren in het reizen en dit soort ondernemingen. Wel ben ik het van plan vaker te gaan doen en waarschijnlijk dient zich nog zo’n kans aan tijdens mijn tijd in Chili. Wordt vervolgd…

Weer terug naar dinsdagavond. Nadat we de kinderen gedag hadden gezegd, zijn we vertrokken naar stop 2. Hier waren enkel volwassenen die eten kwamen halen en die vooral wilde praten. Een luisterend oor is heel belangrijk voor deze mensen. Waarschijnlijk kunnen ze ook wel met elkaar praten, maar ik heb het idee dat ze daar niet dezelfde voldoening uit halen als de gesprekken met de mensen die op een hoger tree staan op de maatschappelijke ladder. Ik vond het moeilijk om een gesprek aan te gaan, aangezien mijn Spaans niet echt goed is(ronduit slecht kun je wel zeggen) en het Spaans van de Chilenen ook niet te verstaan is. Gelukkig wist ik uiteindelijk een gesprek te hebben met een student uit onze groep, waar zich dan uiteindelijk twee armere mannen bijvoegde. Ze vroegen waar ik vandaan kwam, hoelang ik in Chili bleef en wat ik van het land vond. Gelukkig vroegen ze niet wat ik hier kwam doen. Ik zou me denk ik vrij ongemakkelijk hebben gevoeld als ik moest vertellen dat ik met mijn twintig jaar bij een bank hier kwam werken en in het rijkere gedeelte van de stad woonde. In plaats daarvan vroegen ze aan mij wat ik van de Eurocrisis vind. Althans, die andere student begon daarover en uiteindelijk begonnen die andere mannen wel wat door te vragen. Ze vroegen of ik denk dat de crisis in Europa effect zal hebben op de economie van Chili. Daar kon ik niet met alle zekerheid op antwoorden, maar slechts mijn vermoedens uitspreken. Wel kon ik vertellen dat er een enorme groep, vooral jonge Spanjaarden deze kant op komt of al zijn gekomen. Dit heeft in ieder geval invloed op de werkgelegenheid voor de Chilenen zelf. Wat ik vooral naar voren probeerde te brengen was dat de economie van Chili al jaren lang de meest stabiele groei toont in Latijns-Amerika en dat de verwachtingen ook goed zijn. Hierop lachten de mannen heel trots, wat mooi was om te zien.
Nadat er kleding was uitgedeeld was het tijd om op huis aan te gaan, maar niet voordat we even bij elkaar waren gekomen om de ervaringen te bespreken. De student die dit project heeft opgezet heeft nogmaals verteld waar dit project vooral om draait en wat het betekent voor de mensen. Daarna allemaal het busje in en richting Universiteit. Gelukkig reden we praktisch langs ons huis en konden we daar uitstappen zodat we rond half 1 ’s nachts thuis waren. In het busje vervolgde ik mijn gesprek met één van de studenten en hij vertelde toch wel iets opmerkelijks. In zijn gesprekken met de daklozen was hem opgevallen dat het overgrote merendeel ervoor kiest om op straat te leven. De meeste hebben een goede baan gehad, maar zijn door omstandigheden verslaafd geraakt aan drugs en/of alcohol. Nu geven ze liever hun geld uit aan drank dan aan onderdak, wat natuurlijk een vrij triest gegeven is.

Na thuiskomst zat mijn hoofd barstensvol met gedachten en dus heb ik eerst maar een verfrissende douche gepakt. Inmiddels was het alweer 1 uur en om 7 uur ging gewoon het wekkertje weer. Met de wetenschap dat ik toch niet zou kunnen slapen van alle indrukken ben ik dus maar begonnen met schrijven. Na ongeveer een half uur werd er op mijn deur geklopt door Blandine. Ze had net te horen gekregen dat haar broer een paar uur daarvoor vader is geworden van een kerngezonde zoon! Jullie kunnen je wel voorstellen dat ik haar dus niet gelijk de deur wees en tijd voor haar vrij maakte. Na alles te hebben aangehoord en nogmaals de avond te hebben besproken, was het echt wel tijd om te gaan slapen. Ik heb toen het gedeelte wat ik al geschreven heb maar naar mijn Rabomail gestuurd om de volgende ochtend eraan verder te werken. Kwart voor drie ging het licht pas uit, maar de vermoeidheid weegt vele malen lichter dan deze onvergetelijke ervaring.

Goed, resumerend kan ik stellen dat ik enorm gelukkig ben en moet zijn met de kansen die ik krijg en dat deze ervaring dit nog eens even stevig heeft bevestigd. Ik hekelde in Nederland al wanneer medestudenten elke minuut zaten te zeiken dat ze naar huis wilde, maar nu is dat nog even versterkt. Ik denk dat het voor iedereen goed is om ooit en wellicht vaker zo’n ervaring op te doen om even weer te beseffen hoeveel geluk wij hebben dat we in Nederland zijn geboren of daar woonachtig zijn. Einde intermezzo…

Woensdag weer richting bank en besloten die avond maar niet naar het After Office feest te gaan, wat aanvankelijk wel de bedoeling was. Even wat uurtjes slaap inhalen van afgelopen weekend en dinsdag. Donderdagavond uiteraard wel weer voetballen met de mannen!

Het is een iets anders verhaal geworden dan normaal, maar het schijnt er bij te horen. Ik vind het helemaal niet erg en durf het zelfs wel verrijkend te noemen. Pfffff, klinkt wel zwaar allemaal… Na in een eerder verslag al het meest enge woord ooit te hebben gebruikt, namelijk ‘settelen’ en nu dan deze woorden. Ik verbaas mezelf zowaar, haha.

Nou, tijd om er een einde aan te breien, anders wordt het echt teveel geouwehoer.

Groetjes en proost!

Ferdi

P.S. Foto’s komen eraan!!