# 14 Cultuur snuiven

Beste allen,
Omdat het weer een tijdje geleden is, hier maar weer een verhaaltje van mijn hand. Raadpleeg de voorraadkast maar en neem een stevige bak koffie, want het zijn weer een slordige 2660 woorden.
Vorige keer heb ik uitgebreid geschreven over mijn ervaringen met Vive la Calle en de nasleep daarvan. Sindsdien is er weer een hoop gebeurd en valt er dus weer genoeg te vertellen.

Het weekend daarop begon prima! Op vrijdagavond zijn we naar een feestje geweest op het dakterras bij één van die Mexicanen. Midden in de stad op verdieping 25. 360 graden om ons heen waren lichten zover je kon kijken. Om maar eens in herhaling te vallen: de foto’s zeggen hopelijk meer! Hier een hele gezellige avond gehad en dus tevreden te bedden gegaan. Zaterdag zullen we ongetwijfeld ook wat gedaan hebben, maar ik heb werkelijk geen idee meer wat. Mocht ik het weer herinneren en het is de moeite waard om erover te schrijven, dan kom ik er zeker op terug. Het zou zo maar iets te maken kunnen hebben met stappen.

Die zondag weer lekker een ‘asado’(BBQ) gehad op Cerro san Cristobal. Weer heerlijk gegeten en met prachtig weer en uitzicht blijft het genieten daar! De volgende dag moest er weer gewerkt worden en daar valt dus niet zo veel over te vertellen.

Het weekend erop zat weer lekker vol! Zaterdag was het weer hoog tijd voor een BBQ. Dit keer deden we het gewoon lekker in de achtertuin. Het was namelijk niet te doen om met 35 graden de berg te beklimmen en met het gegeven van een zwembad in de achtertuin verkozen wij de tuin boven de berg. Ik weet dat het net klinkt alsof ik alleen maar barbecues heb, maar het valt wel mee hoor. De laatste weken ongeveer 1 keer per week. Maar omdat ik eigenlijk alleen over de weekenden schrijf lijkt het een opsomming van… Laat de schijn u dus niet bedriegen ajb.

Goed, na zaterdag komt ook hier de zondag en het was wel weer tijd om Santiago even te verlaten. Niet ver buiten Santiago vonden we een mooi park tussen de bergen en een heerlijk fris riviertje. Met vier man sterk hebben we daar volle bak genoten van de zon, het water en de omgeving. We hebben daar ook nog wat aan lichaamsbeweging gedaan door de bergen te beklimmen. Ondanks dat we wel het idee hadden dat het redelijk snel ging, werden we geconfronteerd met iets te sterke medeklimmers. “Wie waren dat dan?” hoor ik u denken. Nou, berggeiten! Deze beesten geven niets om zwaartekracht en klimmen langs rotswanden waar het simpelweg onmogelijk is om tegenop te klimmen. Best wel geinige beesten dus en een meer dan geinige dag!

Zoals elke week na zaterdag de zondag komt, komt na elke zondag de maandag. Kortom, weer vijf dagen waar ik verder niet over hoef uit te wijden. Alhoewel, deze week eindigde wel op een leuke manier. Donderdag zijn we met de vier Nederlandse studenten gaan lunchen op de economische faculteit van Universidad de Chile. Hier werden we verwelkomd door een Engelse mevrouw die daar de functie van manager van International Relations bekleedt. Met haar en een paar Chileense studenten gepraat over de economie en cultuur van Chili. Erg interessant en een hoop geleerd. Hierna terug naar huis om wat andere kleding aan te trekken en weer vertrokken. Dit keer naar het eindejaarsfeest van de Rabobank. Dit werd gegeven in een restaurant op Cerro san Cristobal, oftewel naast mijn huis. Perfect! Hier lekker gegeten en genoten van een prachtig uitzicht en een dito zonsondergang! Vrijdag was wederom niet echt een werkdag, aangezien we na vier uurtjes werk vertrokken voor een lunch hadden met onze afdeling. Met z’n allen richting Las Condes(een wijk in Santiago) en daar lammeren van het spit gegeten.

Toen kon het weekend echt beginnen, met een avondje stappen op vrijdag. Zaterdag zijn Maria, Djordy, Blandine en ik naar een marktje geweest bij Cerro Santa Lucia, ergens midden in de stad. Vanuit hier gingen Djordy en Maria weer naar huis, want Maria moest haar koffer verder inpakken omdat ze die avond vertrok terug richting Mexico. Blandine en ik zijn doorgegaan naar La Vega. La Vega is een grote overdekte markt in het centrum van Santiago. Dit is dus armer dan de bubbel waarin wij wonen en ons begeven. Dat kon je zien aan de mensen. La vega is denk ik een markt meer mensen aanwezig zijn dan tanden. Fantastisch! Er wordt bijna alleen maar groente, fruit en vlees verkocht. Het is totaal niet toeristisch en er was dus sprake van verbazing aan twee kanten. Enerzijds waren wij(vooral ik) verbaasd hoe alles eraan toe ging en anderzijds genoten de Chileense marktlui enorm van het Europese(blank en in hun ogen blond) tweetal. Na ongeveer 10 meter te hebben gelopen is Blandine al 14 keer nagefloten, 9 keer gecomplimenteerd om haar benen en ogen(wellicht ook om andere lichaamsdelen, maar dat heb ik dan niet gehoord) en is haar minstens 7 keer eeuwige trouw en liefde beloofd. Dit was allemaal in het door mannelijk personeel gevulde vlees gedeelte van de markt en daarna zijn we beland bij het groente&fruit gedeelte. Hier werd ik door de ‘pelvrouwtjes’ ongegeneerd aangestaard en aangesproken. Ik verstond er(gelukkig) niks van. Dit kwam doordat Chilenen onbegrijpelijk Spaans spreken, de vrouwen geen tand meer in het gelaat hadden en hun wangen vol zaten met cocabladeren. Ik heb mij laten vertellen dat deze bladeren verdovend werken. Ik vond het echt fantastisch om hier rond te lopen! Deze markt is echt een gigantische chaos, waar dieren vrij spel hebben om in(!) en om het eten te lopen, waar de varkenskoppen als een soort trofee tussen het vlees staan, waar iedereen aan het schreeuwen is, waar inefficiëntie een sport is, waar heel veel eten op de grond staat, waar mensen er ontzettend smerig uitzien en nog veel meer van dit soort dingen. Kortom, dit is een beetje het Latijns-Amerika wat ik verwacht had hier te zien. We hebben prachtige foto’s, maar de sfeer is moeilijk vast te leggen, omdat geluiden en geuren er een groot onderdeel van zijn. Mochten jullie je dus ooit op dit continent begeven, raad ik jullie van harte aan zo’n markt te bezoeken.

Die avond nog wat nagelachen om wat we hadden gezien en nog even een film opgezet. Zondag was er geen ruimte om uit te slapen, omdat ik naar Valparaiso ging. Ik ben er al eerder geweest, maar voor de mensen die het niet weten; Valparaiso is de havenstad van Chili en ligt dus aan de Pacific. Het is een stad waarbij de huizen tegen de heuvels zijn opgebouwd en deze hebben allerlei kleuren. De hele stad zit onder de graffiti en de mensen zijn er niet zo rijk. Kortom, een geweldige plaats om eens te bezoeken, want je hebt er prachtige uitzichtpunten. Ik verwijs jullie wederom door naar de foto’s.

Ik ging hier samen met Blandine heen om te gaan helpen bij een goed doel. De busrit naar Valaparaiso duurt ongeveer anderhalf uur en was dus een eitje. Hierna moesten we in Valparaiso nog de goede bus weten te vinden richting Punto Corazon(het goede doel). De bus redelijk snel gevonden, alleen de rit zelf was vrij apart. Na ongeveer een veertig minuten de dood al vier keer in de ogen te hebben gekeken, kwamen we aan bij het huis. Gelukkig waren we een uur te vroeg en hadden we dus nog tijd om even rond te kijken. We waren inmiddels in een buitenwijk van Valparaiso aanbeland en dat was te zien. Gelukkig bevonden we ons wel nog redelijk dicht bij de kust, dus zijn we daarheen gelopen. Een geweldig uitzichtpunt, waar we in alle rust konden kijken naar alle vogels, de golven die kapotsloegen op de rotsen, de oceaan en de stad achter ons. Echt een prachtige plek die we helaas weer moesten verlaten na ongeveer 40 minuten. Maaaaar, er kwam weer iets anders interessants voor in de plaats, namelijk Punto Corazon. Punto Corazon is een huis waar jongeren tot ongeveer 25 jaar voor om en nabij een jaar leven om de lokale bevolking te helpen. Er staan over de hele wereld voor dit soort huizen en het gaat uit van de Katholieke kerk. Er wonen dus streng katholieken die voor alles wat ze doen wel een connectie met hun geloof weten te vinden. Echt iets voor mij dus, haha. Ik vond het wel heel interessant om te horen wat deze mensen dreef om alles achter te laten en voor een jaar in een community te gaan wonen, wat nogal veel van je vraagt.

We hebben met zijn allen (6en) geluncht en daar werd mij verteld wat ik kon verwachten. De lunch zelf was voor mij al vrij apart, aangezien ik de enige was die niet meedeed met het gebed vooraf en het ‘hallelujalied’ na afloop heb ik ook overgeslagen. We zouden de groep opsplitsen in twee groepen. De ene groep zou mensen in de buurt een bezoekje brengen en de andere groep zou met een groep kinderen gaan bidden en spelen. Aan mij was de keuze geheel vrij en ik koos er voor om tijdens het bidden maar mee te gaan de buurt in en daarna terug te komen om die kinderen te vermaken. En zo geschiedde. Ik ging samen met een Pools meisje, een Amerikaanse jongen en Blandine op bezoek bij een vrouw die net haar eigen bedrijfje gestart was. Ze was een soort afhaalrestaurantje gestart en had bij een wedstrijd een pizzaoven gewonnen, dus de mensen van Punto Corazon wilde haar gaan feliciteren. Toen we aankwamen bij het huis kon ik nauwelijks geloven dat het een huis was. Ik denk als er een goede westenwind van zee komt dat het hele handeltje zo in elkaar dondert. Wat een verschrikkelijk gammel geheel zeg. Maargoed, ik ging vol interesse door de tuin(zo kan je het eigenlijk niet noemen, maar de Nederlandse taal heeft hier geen woord voor, denk ik) het huis binnen. En daar stond inderdaad midden in de hal/huiskamer/keuken/speelkamer een oven in vol ornaat te glimmen. Het was denk ik nog het enige wat niet kapot en/of beschadigd was. De woonkamer was dus nu het bedrijf van deze vrolijke mevrouw. Deze mevrouw was zeer vriendelijke en lachte breeduit toen ik binnenkwam en heette mij van harte welkom. In de woonkamer krioelde ook wat kinderen in de rondte en daar ging ook gelijk alle aandacht naar uit. Ik zag drie meisjes van tussen de 3 en 9, schat ik en later werd er nog een jongetje van 10 maanden gepresenteerd. Twee van de drie meisjes waren kleinkinderen, evenals het later gepresenteerde jongetje. Echter, het derde meisje was haar eigen kind. Oftewel, haar kinderen hadden al kinderen die even oud of ouder zijn dan haar eigen dochter! Volgen jullie het nog? Zo ja, dan zal ik het nog wat ingewikkelder maken. Deze mevrouw had zelf zeven kinderen, waarvan inmiddels vier overleden en van de drie kinderen die er nog over waren, was er één dus ongeveer drie jaar en er was een zoon die ook in afwachting was van een kind. De mevrouw was ongeveer 45 jaar. De ouders van al haar kleinkinderen wilden niks met die kinderen te maken hebben en nu voedt zij ze dus maar op. Omdat haar eigen kleine dochter nog niet zo oud was(ze kon wel al lopen en praten, volgens mij moet je dan al zeker twee jaar zijn, maar hier heb ik totaal geen verstand van) gaf ze haar nog borstvoeding en omdat haar kleinzoon nog maar 10 maanden was, mocht hij ook af en toe aan oma’s borst.

Nou zorgde die kinderen er al voor dat het een hectische boel binnen was, maar er werd in diezelfde woonkamer ook nog geklust. Er moest namelijk een luik komen waardoor mevrouw de pizza’s kon verkopen. Er werd dus een gat gemaakt in de muur van de woonkamer en daar werd een plaat hout voorgehangen en binnenin werd een soort balie gemaakt. De materialen die werden gebruikt waren puur afval waar of krassen en gaten in zaten of het zat helemaal onder de verf en alles werd bij elkaar gehouden door spijkers. Het is me hier al meer opgevallen dat ze geen schroeven gebruiken en overal waar het kan een paar spijkers door het hout heen rammen. Ook bij houten bruggen wordt de bodem bij elkaar gehouden door spijkers. Na verloop van tijd, als er veel auto’s overheen gereden zijn, gaat het hout in het midden hol staan en komen de spijkers aan de beide uiteindes omhoog zetten en die steken dus gewoon een centimeter boven het ‘’wegdek’’ uit. Maargoed, dit even geheel terzijde.

Nadat we klaar waren bij deze mevrouw ging ik terug naar het huis om daar met de kinderen te spelen. Goed, Ferdi met ongeveer twaalf Spaanssprekende hyperactieve kinderen is niet een ideale combinatie, maar ik deed mijn best. “Como te llamas?”(hoe heet je?) klonk het vanuit vele kinderkeeltjes. Dus ik mijn best gedaan om ‘Ferdi’ zo duidelijk mogelijk uit te spreken, maar ik werd bedolven onder de scheve blikken. “Como????”, dus ik nog een keer proberen: “Feeeeerrrdddiiiiiii”. Goed, dit ging niet werken en dat hadden de kinderen zelf ook wel door. Nog voordat ik met een alternatief kon komen, hadden de kinderen mij al benoemd tot ‘Tio Freddy’, wat betekent ‘Ome Freddy’. Om het extra makkelijk te maken namen ze maar voor waarheid aan dat ik een Fransman was en dus werd er het eerst daaropvolgende kwartier niets anders gezegd(of geschreeuwd meer) dan “ Bonjour, tio Freddy!!!”. Nadat het huis te klein was geworden voor de stuiterende kinderen gingen we maar naar het nabij gelegen speeltuintje. Op de weg er naartoe liet één van de meisjes(ik schat 8 of 9 jaar) weten wel geïnteresseerd in mij te zijn, hahaha. Omdat de Katholieke kerk al vaak genoeg in aanraking is gekomen met pedofilie heb ik haar verzoek maar afgewezen.

Het speeltuintje was er echt één die er naar mijn mening heel Latijs-Amerikaans uitzag. Half geverfde speeltoestellen, een door erosie gekenmerkt grondoppervlak en een voetbalveldje met kapotte muren eromheen. Echt een prachtig gezicht. Hier heb ik mij verbaasd over de acceptatie van geweld onder kinderen. De ouders die doen helemaal niks wanneer ze kinderen elkaar zien slaan, trappen of onder spugen. Heel vreemd om dit te zien en ze keken verbaasd als ik er wat van zei.

Nadat de kinderen hun Franse vocabulaire, bestaande uit ‘bonjour’ en ‘oui’, honderd keer hebben laten horen, was het tijd om weer terug te gaan. Afscheid genomen van de kinderen en daarna weer snel de bus opzoeken om naar de bus richting Santiago te gaan. Onderweg daar naartoe afscheid genomen van de mensen van Punto Corazon en hen bedankt voor de bijzondere ervaring.

In de bus en thuis nog een tijdje zitten praten met Blandine over onze ervaringen en het leven van die mensen. Na Vive la Calle en Punto Corazon heb ik gelukkig nog wat gezien van de andere kant van Chili. Aan de ene kant is het een land wat enorm in opkomst is en wat de laatste twintig jaar een stabiele economische groei kent, maar aan de andere kant is er ook een groot verschil tussen arm en rijk en is er een zeer zeer zeer kleine middenklasse.

Nu zit ik inmiddels in mijn laatste stageweek en moeten we dus afronden. Gelukkig heb ik nog wel wat dingen om naar uit te kijken. Met kerst zit ik waarschijnlijk nog gewoon in Santiago, maar oud en nieuw zit ik in Buenos Aires en daarna vertrek ik voor 9 dagen naar het noorden van Chili en Argentinië.

Dit was het even voor nu. Ik ben zeer verheugd te zien dat ik het ook deze keer enorm beknopt heb weten te houden en slechts het strikt noodzakelijke heb gemeld. Hahaha, nee sorry, het is inderdaad wat aan de lange kant.

Succes allemaal aan de andere kant van de plas en alvast hele prettige feestdagen!

Saludos,

Ferdi

P.S. het is heel leuk om reacties te ontvangen en te lezen wie er allemaal meeleest. Dus maak massaal gebruik van jullie literaire vrijheden en laat je fantasie de vrije loop, maar houd het netjes a.u.b.