#2

Beste iedereen,
Op zaterdag hebben Djordy en ik geprobeerd uit te slapen, maar deze poging was tevergeefs. De jetlag was nog aardig aanwezig en ons hele ritme was in de war. We hadden gelukkig alle tijd om bij te komen en besloten rustig aan te doen. We zijn even naar de winkels geweest om daar het één en ander aan proviand te halen voor de komende dagen. Het was heerlijk weer en we hebben voor de rest die dag wat rond gelopen en het één en ander bekeken.

Even wat dingen die gelijk opvallen bij het lopen door Santiago. Overal zijn zwerfhonden. Aangezien Djordy doodsbang is voor honden heeft dit gegeven dus al voor redelijk wat lachmomenten gezorgd. De beesten doen echter geen vlieg kwaad maar ze zien er verre van fris uit. Wat ook opvalt, is de onsamenhangende manier waarop huizen zijn gebouwd. Niet alleen is alles schots en scheef in elkaar gezet, maar de architectuur is heel verschillend. Hierdoor lijkt het een beetje een bij elkaar geraapt zooitje. Het verkeer is ook wel iets wat opvalt en waar zeker rekening mee moet worden gehouden, aangezien ze hier met 80 km/h dwars door de stad heen rijden. Als ze hier boetes gaan uitschrijven voor onnodig toeteren, dan is iedereen die een auto heeft de spreekwoordelijke sigaar. Ook het verschil tussen arm en rijk is goed zichtbaar. Er zijn heel wat rijke mensen die op straat hun schoenen laten poetsen door een, lijkt mij, armer iemand. Deze veel te decadente mensen zijn echt walgelijk en kijken verschrikkelijk arrogant uit hun ogen. Maargoed, voor de rest oordeel ik absoluut niet over ze…. Het verschil tussen arm en rijk is ook goed te zien wanneer je van het megawinkelcentrum weer buiten komt. Binnen zie je Chilenen die er eigenlijk heel westers uitzien en binnenin zitten ook allemaal winkels en merken die wij ook kennen. Buiten is het een ander verhaal, daar loopt de gemiddelde Chileen en dat zien er wat Zuid-Amerikaanser uit. Ik voel me dan ook wel redelijk vervelend om dat winkelcentrum in en uit te lopen. Wij moeten echter ook onze boodschappen doen en de supermarkt (JUMBO) bevindt zich nou eenmaal in dat winkelcentrum. Het zal wel bij de cultuur horen en ik denk dat het een kwestie van wennen wordt. Verder valt op hoe goed de parken worden onderhouden. Tenminste, in ieder geval in het deel van de stad waar wij wonen. Constant zijn er een handvol mensen bezig met sproeien en troep opruimen. Waar ook veel mensen aan het werk zijn is de supermarkt. Hier hebben ze een werkzaamheid verzonnen die echt helemaal nergens op slaat en ik verdenk de overheid ervan deze baantjes gesubsidieerd te hebben. Er staat namelijk bij elk van de twee ingangen van betreffende supermarkt een man die winkelwagentjes uit de rij winkelwagentjes haalt en die aangeeft aan diegene die de winkel betreedt. De rij winkelwagentjes staat letterlijk drie meter meer naar rechts en ze staan zelfs niet aan elkaar vast. Dus welke extra moeite moet de klant doen om het winkelwagentje uit de rij te halen? Het laatste waar ik nu op kom zijn de taxi’s. Buiten het toeteren en de snelheid die ze aanhouden net als de rest van het verkeer, ook de hoeveelheid taxi’s. Echt van elke tien auto’s zijn twee á drie auto’s gehuld in zwarte en gele lak. Ik schat dat 80% van de taxi’s zonder klanten rijdt en heel veel hebben ook schade. Schade lijkt mij al niet de perfecte reclame, maar er is meer. Blijkbaar zijn de taxichauffeurs geheel vrij om te doen en laten met hun taxi wat ze willen. De één heeft nog gekkere velgen dan de andere en de één nog lelijkere bodykit dan de andere. Een groot gedeelte heeft er dan ook nog eens een dikke knalpijp onderhangen waardoor het geheel nog meer herrie maakt. Waarschijnlijk vergeet ik nog wel wat aspecten van de stad maar dat komt later dan nog zeker ter sprake.

Zondag hebben we weer niet echt kunnen uitslapen, maar het was al weer vroeg heerlijk weer, want de thermometer zal zeker rond de 25 graden hebben uitgeslagen. We hebben inmiddels contact gehad met Ivan. Ivan is ook een student die stage gaat lopen in Santiago en is zaterdagavond aangekomen na een verschrikkelijke reis van 31 uur in een oncomfortabel vliegtuig en bij elkaar iets van 11 uur vertraging. Wij zochten hem op in zijn hostel, wat ongeveer een half uur lopen was. Op de kaart leek het twee blokken verderop te zijn, maar dit was in werkelijkheid even iets anders. Onderweg naar Ivan liepen we door een park waar muziek was en een grote groep Chilenen de pasjes van de instructeur stonden na te doen. Wij stonden het geheel even te aanschouwen om daarna onze reis te vervolgen. Wij moesten echter door het achterste stuk van de groep heen om daar te komen waar we wilden zijn. Tijdens het moment dat we daar liepen begon een net iets te grote groep van net iets te oude vrouwen op een iets te harde manier naar ons te roepen en fluiten en weet ik veel wat allemaal. Djordy trok een ietwat zuur gezicht en ik deelde zijn mening volledig. Uiteindelijk vonden we het hostel van Ivan en bleven we daar nog even op zijn koffer wachten die pas een dag later dan hij uit Madrid was gekomen. Hierna hebben we even ons huis laten zien en zijn we naar het winkelcentrum gelopen om hem te laten zien waar hij zijn boodschappen kan doen.

Vervolgens spreidden onze wegen en gingen Djordy en ik weer redelijk moe huiswaarts. Alwaar onze huisgenoten weer zaten te studeren en aan het koken waren. Ze eten hier de hele dag door en wij weten eigenlijk nog niet goed wat en wanneer lunch is en wat en wanneer diner is. Wat bij ons in huis ook een luxe is, zijn Margarita en Luis. Dit is een echtpaar(denk ik) wat heel de dag door de afwas van de studenten staat te doen, volgens mij ook het huis schoonhouden en onderhouden en naar gelieve de was kunnen doen. Het zijn echte Chilenen, want Luis is een klein gezet mannetje en Margarita komt bij mij net tot aan mijn ribben en ik beschouw mezelf nou niet echt als lang. Ze kunnen geen woord Engels en de communicatie loopt nog stroef. Gelukkig zijn er een paar huisgenoten die goed Engels spreken en die zijn zeer behulpzaam. Die avond hebben we wat uitgerust en zijn vroeg te bedden gegaan.

Maandagochtend ging het wekkertje om half 7. Van tevoren hebben Djordy en ik beiden gevraagd aan onze begeleiders hoe laat we ongeveer op de bank moesten zijn. De begeleider van Djordy van de Rabobank had gezegd dat we ongeveer 9 uur moesten verschijnen op de bank. Mijn begeleider zei dat ik maar gewoon rustig aan moest doen…. Ik besloot om met Djordy mee te gaan en ook 9 uur daar te verschijnen. We gingen half 8 weg en kwamen tegen half 10(!) op de bank. Ik zal hieronder haarfijn uitleggen hoe dat kwam…

Het openbaar vervoer:
We hadden de dag van tevoren uitgezocht hoe bij de bank te geraken en namen hiervoor ruim de tijd. Anderhalf uur moest ruim voldoende zijn aangezien het op de kaart niet ver was en de metro heel veel voorbij komt en daar zou je dus niet lang hoeven te wachten. Wij liepen in 10 minuten naar de metro. Tot zover geen probleem afgezien van het feit dat het nog niet heel warm was. Eenmaal aangekomen bij het goede metrostation maakte wij voor het eerst kennis met de chaos van het openbaar vervoer. Eerst moesten we bij een loket een soort OV-chipkaart kopen. Hier zat een dame die geen woord Engels sprak en wij moesten dus in het Spaans verder. Gelukkig is ons dat gelukt en hebben we allebei een kaart met saldo om te reizen. We moesten richting Los Dominicos en dat was gelukkig goed aangegeven. Toen we bij het perron aankwamen kwam al vrij snel de eerste metro aanrijden. Onze monden vielen open, want we keken naar een metro waar zo verschrikkelijk veel mensen in zaten dat ze tegen de deur zaten gedrukt. Wij besloten dus om de volgende maar te nemen die echt na één minuut al kwam en warempel, hetzelfde liedje. Als er zoveel mensen met OV reizen is een makkelijke oplossing om meer metro’s in te voeren op het traject, maar dat is hier al niet meer mogelijk omdat het zelfs voor de metro al bijna file rijden is. In de derde metro dachten wij een plekje te zien en schoven tussen ‘’joe’s’’ van de Daltons door. Zelfs ik ben hier vrij lang en kijk over alle mensen heen. Na, ik geloof, vijf haltes mochten we uitstappen en kon er weer wat zuurstof worden opgesnoven. Dat die zuurstof dan weer vervuild is met heel veel troep moeten we maar accepteren. Vanuit het metrostation vervolgde wij onze weg de straat op, alwaar wij op zoek gingen naar een busstation. Ook dit was een mensenmassa die ik alleen ken van de beelden van de Arabische lente. Mensen stonden in de rij voor de bus en die rijen waren soms wel meer dan 30 meter lang. Zodra de bus aangereden kwam die ze moesten hebben brak er een soort paniek uit en begon iedereen door elkaar te rennen. Dan werd de bus tot de nok toe letterlijk volgepropt met mensen en die reed vervolgens weer met 80 km/h naar de volgende stop. Wij, na vier keer heen en weer te hebben gelopen, eindelijk bij het deel waar wij moesten zijn en daar stond dus ook een dergelijke rij met mensen van alle soorten en maten. Ondanks dat ik dit met stijgende verbazing zat te aanschouwen vond ik het wel gaaf om er soort van deel uit te maken en het te kunnen vergelijken met Nederland. Tijdens het wachten werden we nog aangesproken door twee dames van, ik schat, onze leeftijd die enkel stonden te lachen naar ons. Wij verstonden er niks van en besloten het te negeren, wat vooral voor Djordy een opgave is. Wij moesten bus C18 hebben en gelukkig kwam daarvoor lijn 425 langs. Dit is volgens mij een vrij populaire lijn vanwege het feit dat er drie grote bussen van die lijn tegelijk kwamen om die mensenmassa naar hun bestemming te transporteren. Alsnog was het proppen geblazen en de kleine vrouwtjes schoten als hazen om je heen. Wij stonden zowat een soort ongecontroleerde salsa te dansen om deze vrouwen te ontwijken. Gelukkig kwam niet veel later onze bus en stonden we zowaar nog redelijk vooraan in de rij. Hoe we daar gekomen zijn, ik heb er geen idee van. Deze bus bracht ons naar een ander gedeelte van de stad. Het is eigenlijk de Spaanse polder van Santiago en heet Huechuraba. Hier moest de Rabobank zicht bevinden en wij keken terwijl we vanuit de bergen het dal inreden of we de Rabobank al zagen liggen. Helaas, dit was niet het geval en we moesten in het dal onze zoektocht voortzetten. We moesten nummer 714 hebben en stapte daar iets voorbij uit. Later werd ons duidelijk dat dit een hele andere straat was en dat we voor Jan met de korte achternaam naar de nummers hebben lopen kijken. Na wat heen en weer geloop en wat mensen te hebben aangesproken hebben we dan uiteindelijk de Rabobank gevonden. Hier werden we hartelijk ontvangen door een mevrouw waar ik de naam van kwijt ben. Volgens mij was het Julia of Maria, Maria is een veelvoorkomende naam hier dus die geef ik het voordeel van de twijfel. Maria bracht in ons contact met een vrouw waar ik ook de naam van kwijt ben maar dat komt later wel. Deze mevrouw was in ieder geval erg behulpzaam alleen ik heb geen idee in hoeverre ik met haar te maken krijg. Toen werden we begeleid naar de Finance and business control afdeling, de afdeling waar wij komen te werken als het goed is. Hier werden we in contact gebracht met Ivan Pereira, wat komende maanden mijn begeleider zal zijn. Er werd ons verteld dat er vandaag veel nieuwe mensen waren gekomen waaronder een nieuwe CFO. Hier werden wij ook aan voorgesteld en het blijkt een Nederlander te zijn. Voordat we de nieuwe CFO ontmoetten, hebben we gesproken met Joep. Joep is, als ik mij niet vergis, Head of Financial projects en heeft ons voorafgaand aan ons verblijf enorm goed en enthousiast geholpen met het vinden van huisvesting en andere praktische dingen. Verder moesten er nog wat praktische dingen worden geregeld met betrekking tot internet, lunch enz.

Op het moment van schrijven zit ik te wachten op wat van die praktische dingen en zodra zal ik in bespreking gaan om een goede omschrijving van de opdracht te krijgen. Tijdens het wachten heb ik dit verhaal geschreven dus u kunt wel nagaan welk cultuurverschil ik nog meer opmerk… Maargoed haastige spoed is zelden goed, dus we wachten maar rustig af.

Dit was het weer even tot nu. Later deze week zal denk ik het volgende verslag komen.

Groetjes vanuit een zonnig Chili,

Ferdi