# 1

Beste lezers,

Hier dan het eerste reisverslag vanuit het zonnige Chili. Voordat ik begin aan het verhaal wil ik eerst iedereen bedanken die ten eerste op mijn verjaardags- en afscheidsfeest is geweest en ten tweede voor de leuke kaarten die er geschreven zijn!

Goed, dan nu wel een impressie van de reis. Op het moment dat ik dit aan het schrijven ben is het kwart over 9 ’s ochtends en zit ik ergens in Santiago in een hostel. Donderdag 30 augustus zijn Djordy en ik vertrokken vanuit Amsterdam. Na eerst onze naasten te hebben uitgezwaaid hebben we plaatsgenomen in het zeer riante vliegtuig van de KLM. De eerste vlucht zou 12,5 uur duren met bestemming: Lima, Peru. Onderweg waren we van alle gemakken voorzien en hebben we het dus goed weten uit te houden. Tijdens de vlucht was het grotendeels helder en hebben we nog wat prachtige eilanden in het Caribische gebied zien liggen. Zo tegen de avond(lokale tijd) arriveerden we in Lima. Tijdens het landen was het nog net licht en zagen we de arme wijken van Peru onder ons doorschieten. Alleen dit vonden we al redelijk indrukwekkend. Eenmaal op Lima wilden we nog even wat gaan eten onder het genot van een Peruaans biertje. Bij één van die tentjes streken wij neder en bestelden we maar wat nog enigszins vertrouwd was, een hotdog. Na de maaltijd was het tijd om te gaan om in het volgende vliegtuig te stappen richting eindbestemming Santiago de Chile. Echter, voordat we dat konden doen moesten we eerst nog even afrekenen. Wij vroegen aan één van de dames of dat mogelijk was en zij stemde, volgens mij, tevreden toe. Wel vroeg ze aan ons wat wij allemaal moesten afrekenen. Wij, bijna on-Nederlands, gewoon de waarheid verteld en daarbij gezegd dat we graag met euro’s wilden betalen. Dat kon gelukkig maar we zouden wel dollars terugkrijgen als wisselgeld. Mevrouw wist alleen niet precies hoeveel het in euro’s zou zijn en deelde het bedrag dat we moesten betalen door drie, wat ongeveer de koers zou moeten zijn. Dat delen ging niet uit het hoofd dus werd er een servetje bij gepakt zodat het zou kloppen. Nadat ze op ongeveer 75% van de berekening was, kwam ze er met pen en papier ook niet meer uit en riep dat het €17,50 moest worden. Wij gingen maar akkoord aangezien we een vliegtuig hadden te halen.

De laatste vlucht was in een stuk kleiner vliegtuig dan de eerste vlucht en iets minder comfortabel. Naast ons in het vliegtuig namen twee Amerikaanse dames plaats die af en toe best wel luid converseerde. We raakte hier een beetje mee in de praat en Djordy zei gelijk dat hij geen zin had om de hele vlucht met de dames te praten, want hij wilde eigenlijk wel gaan slapen. Ik vond het echter wel interessant aangezien één van de dames al heel wat de wereld had gezien en nu al 3 jaar in Lima woonachtig was. Na een kort gesprek heb ik toch even geprobeerd te slapen en dat lukte tot mijn eigen verbazing nog ook. Nu wist ik dat Djordy een aardige womanizer was maar nu was het wel heel erg. Nadat ik ongeveer een uur had geslapen werd ik wakker en miste wat om mij heen. Djordy was een stoel opgeschoven richting Amerikaans front zal ik maar zeggen. Hetgeen de Amerikaanse dame ook had gedaan maar dan tegenovergestelde richting. U begrijpt het al… ik zat dit met stijgende verbazing te aanschouwen en mijn verbazing werd almaar groter naarmate de verhalen van Djordy mij ten deel vielen. De Amerikaanse dame -die trouwens Rebecca heet- die heeft Djordy even haarfijn uitgelegd hoe sexy hij was en dat ze het heel leuk zou vinden als wij langs zouden komen in Peru. Uit beleefdheid vroegen we maar om een e-mailadres, maar beiden wisten we ook wel dat dit toch niet van de grond zou komen. Maargoed, ondanks dat we er niks aan over houden heb ik mij toch kostelijk vermaakt om het schouwspel tussen de twee personen in kwestie.

Na dit schouwspel was het alweer tijd om de landing in te zetten. Wij waren nu toch wel een beetje moe aangezien we zo’n 23 uur op waren en we keken dus uit naar een bed. Wel nog eerst ‘’even’’ door de douane en dan koffers pakken en op naar een hostel. Lang verhaal kort, dat ‘’even’’ was geen even aangezien Chileense douaniers hun telefoon en persoonlijke contacten belangrijker achten dan hun werkzaamheden. Maargoed uiteindelijk is het gelukt en stonden we met koffers en al buiten en stapten in een taxi richting Providencia, wat een wijk is in Santiago. Wij hadden van tevoren gevraagd aan de eigenaar of het een probleem was dat we midden in de nacht zouden aankomen en dat was het gelukkig niet. Eenmaal aangekomen zag het er erg donker uit en de deurbel werd genegeerd. Gelukkig hadden we een behulpzame taxichauffeur die de beste eigenaar uit zijn bed belde om ons aan een bed te helpen. In het hostel werd ons verteld dat het ’s nachts nog koud kon zijn dit moment van het jaar en dus hadden we wel wat goede dekens nodig. Wij kropen als halve zombies onder de wol om vervolgens vier uur later wakker te worden van de hitte. Bleek dat we beiden onder vijf dekbedden lagen. We konden beiden de slaap niet meer vatten en besloten ons te goed te doen aan een ontbijt en richting kamer te gaan lopen.

Nu kregen we een eerste impressie van de stad. Chaos omschrijft denk ik het beste wat ik dacht toen ik langs een van de hoofdwegen door Santiago liep. Overal bussen, de verkeerslichten staan zodanig ingesteld dat het gevaarlijk is om bij groen over te steken en om de seconde toeteren mannen voor schijnbaar aantrekkelijke vrouwen. En toch vond ik het schitterend om daar te lopen. We hadden van het hostel een kaart van de stad gekregen en het leek ons niet zover lopen naar onze kamer. Het bleek iets verder dan we dachten maar het was te doen. Het was inmiddels heerlijk weer en de zon deed haar werk goed, dachten wij. De gemiddelde Chileen denkt hier iets anders over. Dik ingepakt in verschillende lagen kleding liepen ze in de brandende zon. Na dit te hebben aanschouwd waren we aangekomen bij onze verblijfplaats voor tenminste één maand. Op het eerste gezicht zag het er heel gezellig uit. Er wonen Mexicaanse, Franse, Braziliaanse en Chileense studenten en nu dus ook een paar Nederlanders. Na de koffer te hebben uitgepakt liepen we met Mariá, een Mexicaanse studente, mee richting een groot winkelcentrum om te kijken waar een bank en een supermarkt was en gelijk wat eten en drinken te halen. Nadat we daarvan terugkwamen zijn Djordy en ik het park in geweest wat vrijwel direct naast het huis ligt. Dit is een berg(je) wat midden in de stad ligt en wanneer je bij een groot Mariabeeld op de top staat een prachtig uitzicht hebt over stad. Wij zijn de klim begonnen en hebben zowaar de top bereikt. Vanaf hier een prachtig uitzicht met op de achtergrond het Andes gebergte, wat jullie op de foto’s kunnen zien. De stad liep tot zover je kon kijken. Dit heeft met twee dingen te maken. Ten eerste is het gewoon een hele grote stad en ten tweede hangt er zoveel smog in de lucht dat de horizon iets is waar de meeste inwoners van Santiago nog nooit van hebben gehoord. Later op de avond hebben we met wat huisgenoten crêpes gegeten met Goudse kaas.

Dat was het meest actuele wat ik te vermelden heb tot nu toe. Nu nog een weekend voor de boeg voordat maandag de stage gaat beginnen.

Groetjes,

Ferdi