#3

Beste iedereen,

Hierbij mijn derde verslag alweer vanuit het prachtige Chili. Ik ga gewoon verder waar mijn vorige verhaal stopte.

De eerste dag bij de Rabobank was niet echt spectaculair. We hebben vooral gewacht en inhoudelijk is er niet veel gebeurd. Wachten lijkt hier één van de hoofdtaken te zijn. Ik vond het de eerste dag niet zo erg aangezien het wel een beetje chaotisch was met veel nieuwe mensen op de afdeling. Op het moment dat ik dit zit te schrijven is dag twee van de stage inmiddels al voor een derde voorbij en zit ik…. te wachten.

Ik heb jullie al mede gedeeld hoe mijn reis naar de bank toe was en hoe ik dit met stijgende verbazing heb beleefd. Wel, het kan nog erger, haha. We moesten uiteraard ook nog terug naar huis. Mijn begeleider zei “ga maar wat eerder naar huis om voor de drukte van dit terrein af te zijn en het OV een beetje uit te zoeken”. Wij vertrokken dus om half 6 en we 8 uur thuis. De middag van de eerste dag ben ik naar de HR afdeling gegaan om te vragen of zij iets meer wisten over het OV hier in Santiago en dit was zowaar het geval. Er werd mij verteld dat we bus 117 moesten hebben. Deze zou namelijk door de tunnel gaan in plaats van om de berg heen en de uitgang van de tunnel is vlakbij ons huis. Perfect dus! Echter, eenmaal bij een busstop aangekomen wisten we niet welke richting en het werd dus gokken. 50% kans is al gauw de helft, dus we hadden goed hoop. Deze werd vrij snel de grond ingeboord, omdat we rechtstreeks de krottenwijken van Santiago inreden. Alhoewel, Djordy en ik denken dat dit de krottenwijken waren, want als niet een krottenwijk was, dan wil ik wel eens de “echte” krottenwijk zien. Op zichzelf wel interessant om dit te zien, maar niet in pak met een laptop in je hand. De verstedelijkte Mapuche-indianen liepen met hordes tegelijk de bus in en uit en wij stonden daar te hopen dat de bus uiteindelijk Providencia, de wijk waarin wij wonen, zou bereiken. Nooooouuuuuu, dit was niet het geval. Nadat er midden in het traject nog even van chauffeur werd gewisseld, bereikten we het einde van het traject. We moesten uitstappen en liepen een beetje wanhopig rond. Nadat een schattig gevleugeld diertje het nodig vond zijn behoefte te doen op mijn spiksplinternieuwe colbert, vonden we een metrostation. Deze konden we hebben en dan moesten we nog overstappen en dan via de andere lijn zo dicht mogelijk bij huis uit zien te komen. Dus wij weer in de overvolle metro gestapt en richting huis. Dit ging wel goed en, ik denk, een veertig minuten later stonden we buiten. We konden weer naar zuurstof happen en vervolgde onze weg te voet. Gelukkig wisten we vanuit dit deel van de stad de weg naar huis zo te vinden.

Eenmaal thuis, hebben we nog even wat gegeten. Een maaltijd is niet meer nodig aangezien de lunch bij de Rabobank uitstekend is verzorgd. Vlees met groente en sla en drinken en brood, kortom; van alles dus.
We hebben gezellig zitten praten met Maria, Vincente en Biandine. Een Mexicaanse, Chileense en een Franse student(e). Biandine is de Franse studente en spreekt verbazingwekkend goed Engels. Zij vertelde legde ons een geweldig voorstel voor. 17 en 18 september zijn hier nationale feestdagen en iedereen is dus vrij. Alejandra, de eigenaresse van het huis, die heeft ook nog twee huizen in het zuiden van Chili. Wij zouden hier die dagen kunnen verblijven en genieten van het naastgelegen National Park. Ik hoop van harte dat dit doorgaat, want het schijnt schitterend te zijn! Na dit aangehoord te hebben en nog over van alles en nog wat geouwehoerd te hebben, zijn we te bedden gegaan.

De volgende ochtend zouden we de goede bus in de goede richting pakken en dan was het een fluitje van een cent. Dit was tenminste het voornemen en we stapten dinsdag ochtend om 07:15 vol goede moed de deur uit. We zouden volgens de HR-dames vlakbij ons huis kunnen opstappen en dan door de tunnel en het zou een “piece of cake” zijn. Helaas, dit was niet het geval. De bus stopte ergens midden in de stad en wij hebben dus ruim een uur rondgedwaald, op zoek naar de goede halte. Na die gevonden te hebben werd het weer proppen geblazen en stapten we uiteindelijk om iets over 9 het gebouw van de Rabobank binnen. Ook deze dag verliep ‘muy tranguilo’ en we hebben eigenlijk veel zitten wachten. Ik heb ondertussen wel even wat taken gekregen maar dat is een beetje geestdodend administratief werk. Binnenkort zal ik meer te horen krijgen over mijn opdracht, tenminste dat is mij verteld.

’s Avonds ging het heel gesmeerd met het OV en we waren eigenlijk zo thuis. Snel nog even wat boodschappen gedaan en toen naar huis. Hier hebben we heel de avond doorgebracht met een paar andere studenten en het was constant switchen tussen Nederlands, Engels, Spaans, Frans en ook nog Portugees. Het leverde heel wat hachelijke momenten op en het was dus heel gezellig. Ik had nooit gedacht dat ik dit woord voor mij 40e zou gebruiken, maar we zijn als het ware een beetje gesetteld. We krijgen beetje bij beetje steeds meer informatie over de leuke uitgaansgelegenheden hier en deze worden vast en zeker komend weekend even bezocht om te kijken of het wat is. Ook zijn we al uitgenodigd om een keer een voetbalwedstrijd te bezoeken. Je schijnt in Chili twee goede voetbalclubs te hebben; Universidad de Chile en Colo Colo. Toen ik aan Luis vroeg wat de beste voetbalclub was, antwoordde hij discreet: “Colo Colo”. Toen ik later de naam verkeerd uitsprak, namelijk als “Loco Loco” werd ik (wel terecht) redelijk hard uitgelachen. Toen rond half 1 naar bed om vervolgens het wekkertje te horen gaan om kwart voor 7.

Volgende dagen gewoon gewerkt en we kregen zowaar steeds meer te doen. Het leukste waren de avonduren! We hebben twee avonden gekaart met een zeer gemêleerd gezelschap. Een Mexicaanse, een Franse, twee Chilenen, een Brazilaanse en twee Nederlanders(wij) waren allen aanwezig. We hebben veel gelachen om cultuur- en vooral taalverschillen. Donderdag was het dan eindelijk zover, we gingen een bar opzoeken. Na de nacht ervoor veel te kort te hebben geslapen en heel de dag gewerkt gingen we met een lege maag de kroeg in. Van tevoren wisten we dat dit niet een heel goed idee was, maar ach, je bent jong zeggen ze dan… Samen met Maria en Gonzalo(twee huisgenoten) gingen we de stad in. Megagezellig en de pitcher donker bier gingen als warme broodjes. Volgende ochtend met stevige koppijn de Rabobank weer opgezocht om weer aan de slag te gaan.

Vanavond hebben we een bijeenkomst van de Nederlandse Vereniging en daarna misschien nog de stad in. Morgen gaan we sowieso stappen, want dan is er een huisgenootje jarig die we gisteren voor het eerst zagen.

Jullie horen meer van mij na het weekend.

Groetjes daar en ook allen een fijn weekend,

Ferdi


P.S. Bedankt voor alle reacties, erg leuk om te lezen dat jullie de verhalen waarderen!

Oh en ik heb niet echt veel tijd om te controleren op taal-/typefouten, sorry daarvoor.