#9 Aardbeving, kust, Messi en meer...

Hallo,

Op het moment dat ik begin aan dit verslag is het donderdag 11 oktober, 3 uur ’s middags. Ik kom net het lunchgebouw(naam:The Casino) uitlopen en zit inmiddels weer op mijn werkplek. Dit is wel een memorabel half dagje geweest, want ik heb zojuist mijn eerste aardbeving meegemaakt!!! Ik zat te lunchen met Djordy en Marcela(een collega) en het was goed druk in The Casino. Toen begon, zoals altijd bij een aardbeving, alles te schudden. Eerst nog rustig, dus ik dacht eerst dat er een zware vrachtwagen langs kwam rijden. Echter, het lichte trillen maakte al redelijk snel plaats voor iets heviger geweld en toen stond het merendeel opeens op om zich een weg naar buiten te wanen. Kuddedieren dat wij zijn, hadden we de geniale ingeving om het hele zooitje maar te volgen richting estacionamiento(parkeerplaats). Echter, voordat wij goed en wel onze tocht hadden ingezet, stopte het trillen en konden we onze lunch voortzetten. Wij vonden het wel gaaf om een keer mee te maken en we dachten dat het slechts een hele lichte zou zijn. Toen een minuut later op het nieuws werd gemeld dat het een aardbeving van 5.7 op de schaal van richter was, keek ik toch wel even op.

Nu ben ik vaker in mijn leven geconfronteerd met verschillen tussen diegene die van Mars en Venus schijnen te komen, ofwel man en vrouw, maar deze was nieuw voor mij. Ik ben namelijk nog nooit in de situatie gekomen om het gedrag van de mens te bekijken tijdens en net na een aardbeving, maar ik kan het jullie allen aanraden! De vrouwen stonden allen het snelste op om naar buiten te gaan, terwijl het merendeel van de mannen rustig de situatie aan het analyseren waren. Nadat ik ook was opgestaan om achter de vrouwen aan te gaan, kreeg ik geruststellende knikjes in veelvoud van mijn mannelijke collega’s. Dit bleek dus terecht te zijn, want het trillen stopte dus alweer vrij snel. Nadat de rust enigszins was wedergekeerd werd er massaal naar de mobiele telefoon gegrepen door het vrouwelijk schoon in The Casino. Mannen gaven de voorkeur aan de goede lunch die voor hun stond. Marcela die maakte zich ook ernstig zorgen om haar kind die alleen thuis was. Maar zoals altijd het geval schijnt te zijn, lag het netwerk plat en kon dus niemand bellen. Wij waren inmiddels, na een korte analyse en een blik naar het nieuws op het grote scherm, klaar met lunchen en gingen naar buiten. Het personeel wat zich in het kantoor bevond tijdens de aardbeving wist de weg naar buiten ook te vinden. Dit bleek toen wij op de parkeerplaats aankwamen, want iedereen stond er nog. Daar werd ons ook nog even verteld dat zo’n aardbeving nooit alleen komt, maar dat er altijd naschokken zijn. Deze schijnen wel altijd lichter te zijn, dus ik ben benieuwd!

Hieronder zal ik de chronologie weer oppakken en verder gaan met het beschrijven van mijn andere avonturen. Afgelopen week was er nog een memorabel momentje. We hebben een botsing gehad met de bus. Het was onderweg van de bank naar huis en Djordy en ik stonden ergens in het midden en het was tjokvol. De botsing viel wel mee, mede omdat ik de botsing aan zag komen en mij dus schrap kon zetten. De Chilenen zijn over het algemeen vrij klein en konden dus niet over alle mensen door de voorruit kijken. Hierdoor schoten er wel een paar mensen door de bus, maar niemand viel. Dit kwam niet omdat de botsing ook weer niet zó zacht was, maar meer omdat er geen ruimte in de bus was om te vallen. Wij zijn uitgestapt en zijn het laatste stuk maar naar huis gaan lopen.

Ik dacht altijd dat Bassie en Adriaan nep was, maar het seizoen met de plaaggeest vind ik verdacht. Er lijkt echt een plaaggeest te bestaan. Wel één met uitzonderlijke krachten dan. Als hij bestaat en ons in het vizier heeft, dan haalt hij ook minder heftige grappen uit dan een botsing en een aardbeving. Djordy had namelijk, net als ik, na het hardlopen in de regen zijn schoenen laten drogen in de voortuin. Onze voortuin is, ter informatie, volledig afgesloten van de straat door een dicht hek en je hebt daarom ook geen zicht op de tuin vanaf straat. Desondanks is er één van zijn schoenen gejat! Haha, wat een kansloze diefstal is dat zeg!

Deze week voor de rest rustig verlopen. Donderdag weer heerlijk gevoetbald, ondanks dat we verloren hebben van ‘de oudjes’. Vanaf vrijdag was het vooral uitkijken en voorbereiden op het lange weekend aan de kust.

Voor ik het wist was het zover, de vrijdagavond was aangebroken! Koffertje ingepakt en daarna nog even wezen eten in de stad en daarna op een dakterras genoten van een lekker koud Heineken biertje! Daarna thuis nog even zitten praten en natuurlijk weer veel te laat naar bed. De volgende dag(zaterdag) ging de wekker om tien voor zeven. We zouden uiterlijk tien voor acht richting metro gaan om wat speling te hebben en bij andere metrostations op het traject af te spreken met onze reisgenoten. Uiteindelijk moesten de Nederlanders weer 20 minuten wachten op de rest. Toen hebben we de Latijns-Amerikanen maar eens uitgelegd dat ze gewoon altijd 20 minuten meer de tijd moeten nemen dan dat ze denken nodig te hebben. Later zou blijken dat ze onze tips niet echt hadden opgeslagen en dat het elke keer hetzelfde liedje is.

We gingen met een grote groep richting Valparaiso. Zes van ons zouden daar twee nachten blijven, één bleef er tot en met zondag en drie gingen diezelfde dag nog terug. De busreis was ongeveer anderhalf uur en verliep prima. Bij aankomst in Valparaiso viel wel op dat het hier bij lange na niet rustiger is dan Santiago. Het mag dan een veel kleinere stad zijn, maar de chaos blijft. Verkeersregels zijn er niet, toeteren blijft een favoriete bezigheid en zwerfhonden lopen overal. Makkelijk voor ons was dat er weer een paar Spaanssprekende dames bij waren die even uitzochten hoe bij ons hostel te geraken. Eerst nog weer even in de bus en dan met de lift naar boven. “Met de lift naar boven?” , hoor ik jullie denken. Ja want, Valparaiso is de havenstad van Chili en is gelegen op enkele heuvels die direct gelegen zijn aan de kust. De hele stad is gebouwd op die heuvels en op deze heuvels zijn veel liften te vinden die je veel tijd en spierpijn kunnen besparen. Nadat we met de bus waren aangekomen bij de lift keek ik even mij ogen uit. De lift zag er namelijk niet erg modern uit. Later bleek dat deze uit 1883 stamde, wat op zichzelf ook wel weer gaaf is. De foto’s zeggen hopelijk genoeg.

Aangekomen bij het hostel hebben we onze spullen gedropt en zijn we de stad verder wezen verkennen. Je hebt in Valparaiso velen punten waar je een prachtig uitzicht hebt op de kleurrijke stad en ook dit is op de foto’s goed te zien denk ik. Dat zijn overigens wel de hoogtepunten, naar mijn mening, van de stad. Voor de rest is het eigenlijk een vrij saaie stad waar niet veel te doen is. De haven vond ik persoonlijk ook niet echt denderend voor dé havenstad van dit land. Als je van ‘mensen kijken’ houdt, ga er dan zeker heen! Het is een echte hippiestad en ik heb alle mogelijke kleuren haar voorbij zien komen, de meest gekke kleding en kledingcombinaties, mega veel dreadlocks en er lopen verschrikkelijk onverzorgde en vies uitziende mensen. ’s Avonds komen deze mensen massaal naar beneden en groeperen zich dan op de aan de kust gelegen pleinen.

Zaterdagavond ben ik vroeg naar bed gegaan want ik was nogal ziek geworden die dag of eigenlijk al die avond ervoor. Djordy had vrijdag al precies hetzelfde dus we zullen wel iets gegeten hebben wat niet helemaal goed was. Maargoed, even bijkomen en de volgende dag volgas genieten van het uizicht op de oceaan. Dit deden wij in Viña del Mar. Persoonlijk vind ik dit een veel mooiere en nettere stad dan Valparaiso, ondanks dat Valparaiso op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Hier hebben we heerlijk langs het strand gelopen en uiteindelijk zijn we neergestreken bij een restaurant waar we voor een aanvaardbaar bedrag onbeperkt konden eten. Dit was aan ons wel besteed en we hebben het er dus flink van genomen. Eerst was het idee om bij een restaurant aan het strand te eten, maar het aanbod was verassend karig te noemen. We hebben wel een mooie tent gevonden, maar de service was erger dan beroerd. Eerst duurde het heel lang voordat ze ons hielpen, toen hadden we eindelijk wat te drinken en toen we eten wilden bestellen gebeurde het. De ober vertelde ons dat de keuken werd gesloten(rond 3 uur ’s middags) omdat er teveel klanten zouden zijn… Ik kan hier echt met mijn verstand niet bij. Het was een lang weekend voor de Chilenen, het weer was redelijk tot goed weer en een restaurant weet toch wat hun capaciteit is, lijkt mij. Zeker aangezien het feit dat niet eens alle tafels bezet waren was ik redelijk tot goed, nou zeg maar ernstig verbaasd. Wij hebben dus maar gelijk de rekening gevraagd en zijn met gierende banden vertrokken. Wat niet karig in aantal was, waren de vele zigeunervrouwen die naar ons toekwamen om onze toekomst te voorspellen. Wij moesten er niks van hebben, maar tot onze verbazing trapte Vicente(een Chileen!) er wel in. Hij kreeg wat onkruid, wat aan de overkant was geplukt, in zijn hand geduwd door een vrouw met het goorste gebit ooit. Ik krijg nog rillingen als ik daaraan terugdenk. Hij moest dit gewikkeld in papier in zijn hand nemen samen met iets waardevols, zoiets als geld. De vrouwen vonden het wel een goed idee om dat maar meteen te doen. Vicente bleef gelukkig wel nadenken en weigerde. Ondertussen bleef een andere maar aan ons vragen of we geld hadden of een sigaret. Na 100x keer nee te hebben gezegd en gezegd te hebben dat we geen Spaans spraken(dat overigens wel nog in het Spaans), was Arthur het wel zat en begon in het Nederlands even duidelijk te maken dat hij niet gediend was van het aanhoudende gebedel. Totaal zinloos natuurlijk, maar ik gaf hem wel een beetje gelijk.

’s Avonds weer terug naar Valparaiso. De jongens gingen uit, maar ik had daar niet zo’n zin in en werd prompt gedegradeerd tot ‘Sjaak afhaak’. Ik kan wel zeggen dat ik heeeeerlijk heb geslapen en de volgende dag weer topfit was, wat wel lekker was naar drie dagen ziek zijn. Laatste dag nog even naar het strand gegaan en daar even wat gegeten. Maandag aan het einde van de middag gingen we weer met de bus terug naar Santiago. Het was al met al een lekker weekend en ik ben blij dat ik in Valparaiso en Viña del Mar ben geweest. Ik denk wel dat die drie dagen genoeg waren en dat ik er niet meer absoluut nog een keer naartoe wil. Ben je toevallig in Chili, dan is het zeker wel de moeite waard om het even te bezoeken voor het prachtige uitzicht op de oude en kleurrijke stad, maar blijf er dus niet te lang.

Maandag getracht vroeg naar bed te gaan… De uitkomst lijkt me voorspelbaar, haha. Dinsdag zou namelijk ook niet echt tot uitrustdag kunnen worden bekroond. Want, laat dan nou precies de voetbalwedstrijd Chili - Argentinië zijn! En het bijkomende feit dat de vier Nederlandse jongens hier kaarten voor hebben weten te regelen helpt ook niet mee aan het uitrusten.

Dinsdag was het dan zover: MESSI! Eigenlijk Chili – Argentinië, maar die kleine Argentijn zorgt in zijn eentje al voor genoeg lust voor het oog. Nou wordt dit ook nog wel lekker versterkt door spelers als Higuain, Di Maria, Aguero en Alexis Sanchez. De wedstrijd zou om iets over 9en beginnen en Djordy en ik gingen iets voor half 7 van huis. We waren geloof ik 20 minuten voor tijd binnen. Als je haast hebt en het is spits, dan zit je in Santiago goed verkeerd. We moesten eerst met de metro langs drie haltes om vervolgens over te stappen op het traject richting stadion. De metro was zo ongelofelijk druk dat we er letterlijk niet inpasten. Het is voor Nederlanders moeilijk voor te stellen, maar de mensen zitten hier werkelijk letterlijk tegen de ramen aangeplakt. Na vijf metro’s te hebben gewacht, trokken wij de geniale conclusie dat dit niet ging werken. Wij besloten een taxi te pakken richting de overstapplek om daar nog een poging te wagen. Uitkomst: KANSLOOS!! Hier was het nóg drukker dan waar we vandaan kwamen en over de gehele lengte van het perron stonden mensen in acht rijen dik. Mensen werden zelfs tegengehouden om het perron op te gaan omdat dat zelfs al bijna niet meer mogelijk was. Wij dus maar weer geconcludeerd dat de taxi wel sneller moest zijn. Wij verassend snel een taxi weten te scoren en dan gebeurt natuurlijk het onvermijdelijke…. file! Uiteindelijk zijn we wel redelijk dichtbij het stadion gekomen en hebben we redelijk snel de andere jongens gevonden. We waren met zijn 5en aangezien de oom van Ivan voor een paar dagen in Santiago is en er ook wel voor in was om mee te gaan! Voordat we naar binnen konden moesten we eerst naar de andere kant van het stadion lopen. Op alle toegangswegen richting stadion staat het helemaal vol met kraampjes met troep. En dan heb ik het niet alleen over materiële dingen, maar ook eten. De mensen die dit klaarmaken mogen best eens een bezoekje krijgen van Rob Geus, want daar wordt hij niet vrolijk van denk ik. Uiteindelijk in een griezelig lange rij gaan staan en naar binnen. De wedstrijd werd verassend goed begonnen door Chili. Ze kregen echt een berg aan grote kansen maar wisten geen doel te treffen. Nadat Argentinië de eerste 25 minuten had warmgelopen besloot de voorhoede om binnen vijf minuten de hoop die steeds groter werd aan Chileense zijde, volledig de grond in te boren. Messi(hoe kan het ook anders) en Higuain troffen doel en het stond 0-2. In de blessuretijd van de tweede helft werd het nog wel 1-2, maar de wedstrijd was al gespeeld.
Heel gaaf om een keer een wedstrijd in Zuid-Amerika live mee te maken en we hebben allemaal genoten van de sfeer, wedstrijd en buiten veel goede spelers toch vooral van de grote kleine man Messi.

Ondertussen gaat de stage gewoon door. Komend weekend zal denk ik een uitrust weekend worden. Ik kijk in ieder geval al uit naar de eerste vier dagen van november, want dan ga ik naar Pucon. Ik zal even een link bijvoegen van de reis die ik ga maken, zodat jullie even een indruk krijgen van de omgeving. http://santiagoexchange.cl/sitio/viajes.asp?id_viajes=5.

Ook wordt er gekeken of we wandeltochten kunnen maken hier in de omgeving van Santiago in de Andes. Kortom, genoeg om van te genieten in Chili. Het is misschien een beetje een lang verhaal geworden, maar er werd veel ondernomen afgelopen week en dat brengt verhalen met zich mee…

Komend weekend ben ik denk ik wel redelijk veel op Skype. Voor diegene die het leuk lijkt: ferdi.18 is mijn Skypenaam. Lukt het niet? Stuur mij dan even een mailtje.

Groeten,

Ferdi